അനന്തപുരിയിലെ വഴികളിൽ ഇന്നു തോരാത്ത മഴയാണ്. മുട്ടോളം വെള്ളം നിറഞ്ഞ മൂകതയ്ക്ക് തണുപ്പിനേയും, ആ നിമിഷത്തിലെ വൈകാരികതേയും താങ്ങിനിർത്താനുള്ള കെല്പ്പില്ല. ഏറ്റവും അടുത്ത വണ്ടിക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടണം പക്ഷേ ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നം പോലെ ഉള്ളിൽ പൊങ്ങി വന്നത് എതു മാർഗ്ഗം തെരഞ്ഞെടുക്കണം എന്നതാണ്. ബസ്സ്; ട്രെയിൻ!?.
രണ്ട് ദിവസം മുമ്പാണ് അവർ ഈ മുറി വിട്ട് പോയത്. അന്ന് കൂടെ ചെല്ലുവാൻ ഒരുപാട് നിർബന്ധിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. ഒറ്റയ്ക്കാണ് ഈ നഗരത്തിലേക്ക് വന്നത് ഒരു മടക്കയാത്രയ്ക്ക് ഒരുങ്ങുകയാണെങ്കിൽ അതുപോലെ
 |
ബാർട്ടൻഹില്ലിൽ കൂർപ്പിച്ച പെൻസിലുകൾ... |
ഈ രംഗം ഞാനെപ്പോഴോ മുൻകൂട്ടി കണ്ടതുകൊണ്ടാകണം രണ്ടര വർഷത്തിനെ്റ കാലയളവിൽ ഇവിടെ ചിലവിട്ട സമയത്തിനെ്റ ഭൂരിഭാഗവും സ്വപ്നത്തിനെ്റ തൂവാലകൾ നെയ്യുകയായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ നൂൽ പൊട്ടി പഴകിയ തൂവാലകൾ എനെ്റ കൈകളിൽ മാത്രമായി. അവരെല്ലാവരും പുതിയ നേട്ടങ്ങളുടെ പട്ടിക തയ്യാറാക്കികഴിഞ്ഞിരുന്നു.
വീട്ടുടമസ്ഥന് താക്കോൽ കൊടുത്തിട്ടിറങ്ങുമ്പോൾ വാടകബാക്കിയുടെ പരിഭവം അയാളുടെ മുഖത്ത് കാണാമായിരുന്നു. വിശ്വാസത്തിനെ്റ ഭാവങ്ങൾ കൈമാറിയ ഞാൻ അയാളുടെ ബാങ്ക് അക്കൌണ്ട് നമ്പർ വാങ്ങിയ ശേഷം തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ മഴനനയുന്ന റോഡിലൂടെ നടന്നു. മഴ കനക്കുന്ന ഉച്ചനേരം.
റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലെ ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന ജീവിതങ്ങളിലൊന്നും പരിചയമുള്ള ആരേയും കണ്ടില്ല. ടിക്കറ്റ് കൌണ്ടറിനരികിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ കഴിഞ്ഞനാളുകളിലെ തിരക്കുപിടിച്ചയാത്രകൾ ഓർമ്മയിലേക്കുവന്നു. ജനശതാബ്ദി എക്സ്പ്രസ്സിലെ ജനാലയ്ക്കരികിലെ സീറ്റിൽ ചാരിയിരിന്നു. ഇപ്പോൾ സമയം 2-10 ഈ ട്രെയിൻ ക്രത്യം 2-30ന് പുറപ്പെട്ടാൽ 6-15ന് എറണാകുളത്ത് എത്തും. അവിടെ എനിക്ക് ഇറങ്ങണം.
......(തുടരും)......